Όποιος τσακώθηκε την τελευταία εβδομάδα με τον ή την σύντροφό του, να σηκώσει το χέρι! Είμαι σίγουρη ότι αν σας έβλεπα, θα έβλεπα και πολλά χέρια σηκωμένα. Οι διαφωνίες είναι μέρος της καθημερινότητας ενός ζευγαριού, όταν όμως μιλάμε για καβγάδες τα πράγματα είναι πιο σοβαρά. Και για να λέμε και αλήθειες συνήθως εμείς κορίτσια είμαστε αυτες που γκρινιάζουμε περισσότερο στη σχέση. Τι γίνεται όμως όταν τα αίματα έχουν ανάψει και τα νεύρα έχουν τεντωθει; Εδώ σας θέλω...Η δική μου εμπειρία λοιπόν λέει τα εξής:
Πρώτον, προσπαθούμε λύσουμε την παρεξήγηση ΣΗΜΕΡΑ. Σας επιτρέπω να πάτε μέχρι το δίπλα δωμάτιο, άντε και μια βόλτα μέχρι το περίπτερο, αλλά θα επιστρέψετε και θα τα βρείτε ΣΗΜΕΡΑ. Και θα σας περιγράψω μια μικρή ιστοριούλα για να καταλάβετε τι εννοώ: είστε με το άλλο σας μισό και αντιλαμβάνεστε ότι κοίταξε για κάποια λεπτα παραπάνω απο το κανονικό τη κοπέλα απέναντι. Φουντώνετε, το κρατάτε μέσα σας, πλάθετε και μια ιστοριούλα με τη φαντασία σας - αν αυτή είναι και λίγο ομορφούλα ακόμα χειρότερα – και σε πέντε λεπτά ακριβώς είστε με μούτρα. Ο άλλος ο άμοιρος, στον οποίο δεν έχετε πει τίποτα από όλα όσα σκέφτεστε ξαφνικά αισθάνεται μια παγοκολώνα δίπλα του. «Τι έχεις αγάπη μου», σας ρωτάει. «Τίποτα είμαι μια χαρά,» απαντάτε εσεις. Και που καταλήγουμε; Να έχει και ο άλλος μούτρα μαζί μας, να έχουν περάσει 5 ώρες ακόμα και 5 μέρες κι εμεις ακόμα να σκεφτόμαστε πόσο μας έθιξε με τη συμεριφορά του,να έχουμε χαλάσει τη μέρα μας, ενώ αν είχαμε πει αμέσως στον άλλο τι μας ενόχλησε το θέμα θα είχε λυθεί σίγουρα πιο γρήγορα.
Το ΔΕΥΤΕΡΟ λαθός γίνεται όταν του έχουμε πολλά μαζεμένα. Και ενώ τη συγκεκριμένη χρονική στιγμή μας έχει ενοχλήσει που κοίταξε την «άλλη» κάποια λεπτά παραπάνω, θυμόμαστε και του «κοπανάμε» όλα όσα μας έχουν ενοχλήσει τον τελευταίο χρόνο. « Δε θα ξεχάσω τότε που μπήκαμε στο εστιατόριο και δε με σύστησες στους φίλους σου, ούτε τη φορά που με έστησες για να δεις ποδόσφαιρο και επιτέλους όλες αυτές οι γυναίκες θεωρείς οτι ειναι φίλες σου; δε βλέπεις οτι σου τη πέφτουν;». Και η λίστα δεν έχει τελειωμό και ο άλλος πνίγεται και νιώθει την ανάγκη να αμυνθεί και ο καβγάς φουντώνει περισσότερο. Προσοχή: δεν δικαιολογώ κανέναν και είναι όντως άσχημο ένας άνδρας να μη σέβεται τη συνοδό του, όμως ας του δώσουμε μια ευκαιρία να μας εξηγήσει προτού επιτεθούμε γιατί η πραγματικότητά του μπορεί αν είναι πολύ διαφορετική από την πραγματικότητά μας.
Και πάμε στο ΤΡΙΤΟ λάθος που κάνουμε και είναι και το πιο φοβερό. Πάνω στο θυμό μας λέμε τόσο σκληρά λόγια στον άλλο γιατί θέλουμε να τον πονέσουμε. Με πλήγωσες και θα σε πληγώσω! Θέλω όμως να θυμάστε πάντα το εξής: δε σας έχει τύχει μέσα σε λίγα μόνο δευτερόλεπτα θυμού να πειτε κάτι τόσο σκληρό που ο άλλος μπορεί να έκανε μήνες ακόμα και χρόνια να το ξεπεράσει; Είμαι σίγουρη ότι σας έχει τύχει. Γιατί να χαλάσει μια σχέση από μια κακή στιγμη; Γιατί να επιδιώξεις να πληγώσεις τον άλλο απλά για να αισθανθείς εσύ σημαντικος; Είναι πολύ πιο γενναίο να κρατήσεις τη ψυχραιμία σου και να λύσεις «αναίμακτα» την οποιαδήποτε παρεξήγηση, παρά να φτάσεις τον άλλο στα όρια του, να τον κάνεις να στεναχωρηθεί ακόμα και να κλάψει και μετά να ζητάς συγνώμη. Δεν είναι ώριμο, δεν είναι δίκαιο και είναι και κυρίως δεν είναι γενναίο. Κι εμεις δεν θέλουμε να είμαστε δειλοί..έτσι δεν είναι;