Είναι απ’αυτές τις όμορφες αλλά και δύσκολες ταυτόχρονα στιγμές που αποφασίζω να ανοίξω τα άλμπουμ των παιδικών μου φωτογραφιών. Και λέω δύσκολες γιατί από τότε που έχασα τη μαμά μου δεν κοιτάω εύκολα παλιές φωτογραφίες. Είναι όμως κάτι στιγμές που θες να θυμηθείς, που θες να έρθεις πιο κοντά στο παρελθόν σου και στις ρίζες σου γιατί έχουν πάντα κάτι να σου διδάξουν. Γιατί καλώς ή κακώς η οικογένειά μας ειναι οι ρίζες μας και δε μπορούμε να την απαρνηθούμε, αλλά αυτό είναι ένα αλλο θεμα που θα το συζητησουμε κάποια άλλη φορά.
Χθες βράδυ λοιπόν είχα μια νοσταλγική διάθεση και αν και ήξερα ότι θα στεναχωρηθώ πολύ άνοιξα τα άλμπουμ μου. Ήθελα να θυμηθώ παλιά μου Χριστούγεννα, να μου έρθει πάλι στη μύτη εκείνη η χαρακτηριστική μυρωδιά από βούτυρο την ώρα που ψήνεται ο κουραμπιές, και να μου έρθει πάλι στο μυαλό η λαχτάρα λίγο πριν ανοίξω το δώρο μου.
Πρώτα έπεσα πάνω σε μια φωτογραφία με τον μπαμπά μου στο σαλόνι του πρώτου σπιτιού μας που θυμάμαι στη Νεα Σμύρνη. Εξαιτίας της στενότητας του χώρου στολίζαμε πάντα αυτό το μικρό δεντράκι που βλέπετε. Μου έσπαγε τόσο πολύ τα νεύρα το δεντράκι αυτό! Το ανεβοκατεβάζαμε απ’το πατάρι σε μια διάφανη πλαστική σακούλα και δεν το ξεστολίζαμε ποτέ φυσικά – τί να βγάλουμε; τα δέκα στολιδια που είχε όλα κι όλα; Εξαιτίας του τα πρωτα χρόνια που έμεινα μόνη σε δικό μου σπίτι στόλιζα ένα δέντρο ίσα με το μπόι μου. Το απωθημένο βλέπετε...Μεχρι που το βαρέθηκα κι αυτό και τωρα πια στολίζω μόνο κλαδια! Τελοσπάντων. Στο θέμα μας.
Η κούκλα που κρατάω στα χέρια μου –και που τώρα που την ξαναβλέπω είναι λίγο τρομακτική- ειναι η Ελίνα.Πολύ αγαπημένο μου παιχνίδι. Την είχα βρει κάτω απο το κρεβάτι μου και την είχα αγαπήσει αμέσως. Μόλις της έβγαζες τη πιπίλα έλεγε διάφορα που δεν τα θυμαμαι τώρα να σας τα πω, αλλά επειδη ήμουν κι εγω πολυλογού τα λέγαμε με την Ελινα πολλές ώρες!
Να σας εξηγήσω στο σημείο αυτό ότι ο Αγιος Βασίλη μου άφηνε τα δώρα κάτω απο το κρεβάτι. Ελπίζω να μην αναρωτιέστε γιατί το έκανε αυτό.Πού να χωρέσει το δώρο κάτω από αυτό το μικροσκοπικό δεντράκι;
Αμέσως μετά εγώ και η μαμά μου. Η πρώτη σκέψη ειναι ότι μου λείπει πολύ….και κλείνοντας τα μάτια μου την θυμάμαι να μας περιμένει στο μπαλκόνι να γυρίσουμε από τα κάλαντα. Με τη παιδική μου φίλη, την Κατερίνα, ξεχνιόμασταν κάθε φορά που λέγαμε τα κάλαντα. Αλλά περνούσαμε τόσο ωραία! Ξεκινούσαμε πάντα από την γειτονιά μας γιατί εκεί μαζεύαμε τα περισσότερα χρήματα. Αμέσως μετά κατεβαίναμε στο ζαχαροπλαστείο που σύχναζε ο μπαμπάς μου γιατί και απο ‘κει φεύγαμε με γεμάτες τσέπες και γεμάτο στομάχι, μιας και ο κύριος Θωμάς μας κερνούσε πάντα και μία πάστα ποντικάκι. Αμέσως μετά κατευθυνόμασταν προς το ψιλικατζίδικο του Γιώργου που ποτέ δε μας έδινε λεφτά αλλά μας εφοδίαζε με πάρα πολλές τσίχλες που ήταν κάτι και αυτό! Στο τέλος της μέρας η μαμά μου έκανε τη μοιρασιά και τα χρήματα έμπαιναν στο κουμπαρά μου. Είχε μανία με τους κουμπαράδες. Ήθελε να μάθω να αποταμιεύω τα χρήματα.
Κοιτώντας πάλι τη φωτογραφία σκέφτομαι πάλι πόσο μου λείπει και πόσο θα ήθελα να κάναμε μαζί ρεβεγιόν και άλλα τόσα που δε προλάβαμε να κάνουμε παρέα. Όσο ζούσε μου μάθαινε πράγματα αλλά και τώρα που δεν είναι εδώ ακόμα μου μαθαίνει. Να εκτιμώ τα όμορφα πράγματα στη ζωή μου και να μη τα θεωρώ δεδομένα. Αυτή θα είναι και η ευχή μου για τη νέα χρονιά. Δυστυχώς η ευτυχία δεν κρατάει για πάντα, ζείστε όμως τις όμορφες στιγμές και μην τις αφήνετε να φεύγουν έτσι απλά.....Πείτε «σ’αγαπώ» στους δικούς σας ανθρώπους και μη το κρατάτε μέσα σας. Τα λέω σε σας για να τ’ακούω κι εγώ που είμαι δυστυχώς ένας πολύ κλειστός άνθρωπος και μετανιώνω τόσο πολύ για τα Σ’αγαπώ που δεν είπα. Κάποια μπορώ ακόμα να τα πω...κάποια άλλα όμως οχι.. Και είναι πολύ μεγάλο το βάρος για τα πράγματα που δεν έχεις πει, πιστέψτε με. Σας αποχαιρετώ λοιπον για το 2013 με την προτροπή να μιλάτε περισσότερο και να λέτε αυτά που αισθάνεστε σε αυτούς που αγαπάτε. Μην αφήνετε το χρόνο να περνάει ετσι...Μιας και το 2013 φεύγει λοιπόν θέλω πολύ να ευχαριστήσω κι εγώ όλους αυτούς τους φίλους που με ανέχτηκαν και ήταν δίπλα μου τη χρονιά που πέρασε παρόλο που δεν ήμουν και ο πιο εύκολος άνθρωπος του κόσμου: Μαίρη, Ιωάννα, Ειρήνη, Αγγέλα, Χριστίνα, Βαρβάρα, Μάνο, Ρόζα, Γιώργο....σας ευχαριστώ και σας αγαπώ.
Καλή Χρονιά σε όλους!
