Αν και βρίσκεται δεκαπέντε χρόνια στη Νέα Σμύρνη, την κυρία Κατερίνα, εγώ την ανακάλυψα σχετικά πρόσφατα.Ήταν Παρασκευή αργά το απόγευμα,λίγο πριν κλείσουν τα μαγαζιά και μόλις είχα αγοράσει ένα παντελόνι, το οποίο ήθελα σαν τρελή να φορέσω το επόμενο βράδυ. Δυστυχώς ήταν πολύ μακρύ και έπρεπε να βρω τρόπο να το κοντύνω γρήγορα γιατι την επόμενη μέρα δούλευα. «Πού θα βρω μοδίστρα τέτοια ώρα που να μπορεί να μου το έχει έτοιμο άμεσα?»,αναρωτήθηκα. Ξαφνικά το μάτι μου έπεσε σε μια ταμπέλα στο απέναντι εμπορικό κέντρο: «Επιδιορθώσεις – Μεταποιήσεις Ενδυμάτων – Ανδρικά – Γυναικεία – Παιδικά - Σοφία Κατερίνα». Πέρασα απέναντι και σε δευτερόλεπτα βρέθηκα μπροστά σε μία πολύ γλυκιά κυρία με ροζ μαγουλάκια σκυμμένη πάνω από μια ραπτομηχανή. «Καλησπέρα», της είπα, «θα ήθελα να μου κοντύνετε αυτό το παντελόνι μέχρι αύριο νωρίς το πρωί». Ενώ της μιλούσα σκεφτόμουν ότι θα με στείλει πιθανότατα σπίτι μου μιας και οι μοδίστρες ειδικά τα Παρασκευοσαββατοκύριακα έχουν πολλή δουλειά. «Αμέσως», μου απάντησε, «κάτσε δέκα λεπτάκια για να το παρεις τώρα». «Εντάξει την αγαπώ»,μονολόγησα και έκατσα στη ξύλινη καρέκλα. Όπως καταλαβαίνετε γίναμε αμέσως φίλες, έμεινα εκει μία ολόκληρη ώρα και η συζήτησή μας ήταν απολαυστική. Αναλύσαμε πολλα. Τις γυναίκες, τους άνδρες, τις σχέσεις, τα ρούχα...Η ώρα περνούσε και το μόνο που διέκοπτε τη συζήτησή μας ήταν ο κούκος που έβγαινε κάθε μισή ώρα απ’το ρολόι του τοίχου! «Αυτό το κούκο να μην είχες βρε παιδάκι μου! Με τρομάζει κάθε λίγο και λιγάκι», της είπα. «Να πάρεις κι εσύ έναν για παρέα», μου απάντησε και έβαλε τα γέλια. Στο δρόμο σκεφτόμουν γιατί ένιωσα αμέσως τέτοια οικειότητα μαζί της.Ίσως γιατί και η μαμά μου υπήρξε μοδίστρα – και μάλιστα πολύ καλή- για κάποια χρόνια και μου είναι γνώριμη η εικόνα...ποιός ξέρει...
Από εκείνη τη μέρα οι επισκέψεις μου είναι συχνές κι ας μην έχω να της πάω κάποιο ρούχο να μου διορθώσει. Κάθε φορά που φεύγω μου ρίχνει κι ένα φακελάκι ζάχαρη στη τσάντα για καλή τύχη. Της το έχει πει μια φίλη της από τη Κύπρο.
Η κυρία Κατερίνα είναι σαν να έχει βγει από παλιά ελληνική ταινία και έχει μια καλοσύνη και έναν αυθορμητισμό που σπάνια συναντάει πια κανείς. Κάθε φορά που έχει έτοιμο ένα ρούχο μιλάει πρώτα σε αυτό: «Μπράβο μας! Συγχαρητήρια!» και μετά σε ρωτάει «Δες βρε παιδί μου τί δουλειά σου έκανα!Σου αρέσει;». Περιττό να σας πω πως αν δεν της πεις μπράβο δεν ηρεμεί.
Η κυρία Κατερίνα πιστεύει επισης ότι τα νέα κορίτσια πρέπει να ξέρουν τουλάχιστον να ράβουν ένα κουμπί ή ένα στρίφωμα γιατί είναι καλό ο άνδρας να βλέπει τη γυναίκα να ράβει μόνη της τα ρούχα. Σημαίνει ότι είναι νοικοκυρά και ανεβαίνει στα μάτια του. Γι’αυτό και δεν θα έπρεπε να έχει καταργηθεί απ’τα σχολεία η οικιακή οικονομία. «Έρχονται τα κορίτσια και μου λένε “θα το έκανα μόνη μου αλλά δεν έχω μηχανή”. Δε χρειάζεται βρε μηχανή μπορείς και με το χέρι, δεν ειναι και τόσο δύσκολο».
Τις προάλλες μου έκανε μαθήματα κουμπιού. Σύμφωνα με την κυρία Κατερίνα το κουμπί θέλει τέχνη. Έμαθα και το ποδαράκι. Τί ειναι αυτό? Πρέπει να υπάρχει απόστασή από το ύφασμα στο κουμπί για να μη σκιστεί το ρούχο.Το κουμπί δε το ράβουμε σφιχτά πάνω στο ύφασμα.Και το ράβουμε πάντα με χάρη. Γιατί και το κουμπί έχει το τρόπο του.
Αν τύχει και βρεθείτε κάπου στη Νέα Σμύρνη και πέσετε στην ανάγκη της θα χαρείτε κι εσείς πολύ που θα την γνωρίσετε. Αν δε σας κάνει κόπο πείτε της κι εσείς σας παρακαλώ κάτι για τον κούκο που θυμίζει ταινία θρίλερ και μη ξεχάσετε να της πείτε μπράβο αν μείνετε ικανοποιημένοι απ’τη δουλειά της. Θα το χαρει πάρα πολύ!
