Και εκεί που δε το περιμένεις έχεις την πιο απρόσμενη συνάντηση! Ήταν Πέμπτη βράδυ στο Nobu στη Βουλιαγμένη, μεγάλη παρέα, λίγο πριν φάμε το γλυκό. Σηκώθηκα να πάω στην τουαλέτα και πέρασα μπροστά απο τον d.j, ο οποίος με κοίταζε επίμονα. "Τώρα αυτός ή με φλερτάρει ή βλέπει Δέστε τους", σκέφτηκα ( ναι ναι είμαι ψώνιο)! Βγαίνοντας απ'τη τουαλέτα ο άγνωστος - που να'ξερα Παναγίτσα μου- μελαχρινός άνδρας συνεχίζει να με κοιτάει επίμονα. "Είσαι η Μαρία έτσι δεν είναι;" με ρωτάει και του γνέφω καταφατικά. "Σε βλέπω τόσα χρόνια και είμαι πολύ υπερήφανος για σένα". Τον κοιτάω στα μάτια και δεν μπορώ να καταλάβω ποιός ειναι μέχρι που μου κάνει την αποκάλυψη: Είναι ο Γιώργος, ο καλύτερος παιδικός μου φίλος και έχω να τον δω από τότε που ήμουν 7 ετών! Φυσικά και δεν θα τον αναγνώριζα αν τον έβλεπα κάπου έξω και η χαρά μου ήταν απερίγραπτη όταν τον είδα. Είναι τόσο γλυκιές οι παιδικές αναμνήσεις βρε παιδιά...

Στη Νέα Σμύρνη για πολλά χρόνια το ζαχαροπλαστείο "ΝΑΤΣΗΣ" ήταν το καλύτερο στα νότια προάστια. Εκεί κάθε μέρα συναντούσε ο μπαμπάς μου τους φίλους του για καφέ και τάβλι. Ο Γιώργος λοιπόν είναι ο γιος του Θωμά, του ιδιοκτήτη και τοπ τότε ζαχαροπλάστη. Εκεί οι μεγάλοι έλεγαν τα δικά τους, έπιναν τον καφέ τους και ο μικρός Γιώργος και η μικρή Μαρία έπαιζαν κρυφτό, μήλα και όλα τα παιχνίδια της εποχής και έτρωγαν και από μια πάστα ποντικάκι σχεδόν κάθε απόγευμα.

Γιατί όμως σας έγραψα στον τίτλο τη λέξη ΓΑΜΟΣ; Γιατί ένα απόγευμα που προφανώς οι γονείς μας βαριόντουσαν και έψαχναν να βρουν τρόπο να περάσει η ώρα αποφάσισαν να μας παντρέψουν! Έβλεπαν ότι είμασταν όλη μέρα μαζί με τον μικρό Γιωργάκη και σου λέει ας το επισημοποιήσουμε μια ώρα αρχύτερα! Μου φόρεσαν λοιπόν χαρτί περιτυλίγματος πάστας (!!!!) για νυφικό, μας έβαλαν και κάτι αυτοσχέδια στέφανα στο κεφάλι και η δε γυνή να φοβήται τον άνδρα! Αν θυμάμαι καλά είχε δοθεί και προίκα από τον μπαμπά μου στον "γαμπρό", μη φανταστείτε κάτι το ιδιαίτερο, κάτι ελιές στους Αγίους Δέκα του έδωσε. Ε δεν ήταν και ιδιαίτερα ρομαντικός ο πρώτος μου γάμος όπως καταλάβατε! Θα προτιμούσα λευκό νυφικό και όχι κόκκινο γυαλιστερό χαρτί με χρυσά γράμματα: Ο ΝΑΤΣΗΣ. Απ'το λίγο που θυμάμαι βέβαια από εκείνο το απόγευμα, είχαμε γελάσει πολύ!

Απ'τη μέρα που βρήκα πάλι τον πρώτο μου "σύζυγο" ψάχνω σε όλο το σπίτι να βρω φωτογραφίες απο εκείνο το χαρμόσυνο γεγονός. Δυστυχώς οι προσπάθειες μέχρι τώρα ήταν άκαρπες. Θα ψάχνω όμως μέχρι να τις βρω γιατί αξίζει το κόπο! Προς το παρόν το μόνο που βρήκα είναι αυτή η φωτογραφία από τα γενέθλιά μου, 30 χρόνια πριν….Εγώ και ο Γιώργος!